Flapperarmen.

Inmiddels ben ik alweer twee weken aan het werk in het woonzorgcentrum, maar zit door de vrije middagen nog steeds in een soort van vakantieflow. Mijn schrijfmojo staat daardoor op een wat lager pitje en het flowt eigenlijk wel lekker zo. Toch wil ik wel even delen wat er na die twee weken nieuw werk in mijn 'rugzakje' zit. Onze rugzak, vaak gezien als een zak vol ellende en vol uitdagingen, maar andersom leren we er onze lessen uit en dus mogen we er eigenlijk ook dankbaar voor zijn. Terug naar de mijne, met daaruit als eerste, weer terug na jaren: collega's. Er is geen enkel bedrijf waar de bedrijfsfilosofie klakkeloos overgenomen en uitdragen word door het voltallig personeel en ik had mezelf erop voorbereid dat ook op mijn nieuwe werk niet alle neuzen dezelfde kant op zouden staan. Ook daar zorgt personeelstekort voor druk, touwtrekkerij, chaos en 'hutjemutjekippen' die hun mening figuurlijk door de ander hun strot proberen te duwen met zieltjesgewin als doel. Probleem? -> 'Dit MOET je doen, dan ben je er zo vanaf.' Geprogrammeerde door ego gedreven, individuen die door stress uit hun pan gaan, die met (ongevraagde)adviezen komen en daardoor de ruimte wegkapen waarin de ander ZELF zou kunnen aanvoelen wat die nu echt nodig heeft. Bin there, done that. Tien jaar geleden raakte ik letterlijk en figuurlijk uitgebrand door deze constante uitdagingen om direct de juiste keuzes te moeten maken. Nu sta ik er anders in. Ik kies ervoor om iedereen in zijn/haar waarde te laten, gewoon door de ander te accepteren zoals deze is. Ik kies ervoor om niet mee te gaan in de stroom van collectief gedrag die moeder aarde in een lagere frequentie brengt, omdat dat diep vanbinnen gewoonweg tegen mijn stroom ingaat. Ik kies ervoor om op een net iets hogere frequentie te trillen waardoor zware energie geen ruimte meer heeft. Ik ging mijn eigen weg en zonder er eigenlijk iets voor te doen, (door er gewoon met liefde en compassie te ZIJN) zette ik mijn energie in op wat ikZELF wilde bereiken, mensen verder helpen en daarmee een bijdrage leveren aan de lang gewenste vrede op aarde. (Ik herhaal: BIJDRAGE.) Ik maakte de balans op, word ik hier blij van of niet? Voor wie ga ik me inzetten en wat brengt het mij? Ik geloof heilig dat als alles wat je onderneemt past bij jouw levensmissie, jouw doel, jouw thema, het universum absoluut voor de rest zorgt. Het brengt me in balans en vanuit die balans is het 'toevallig' dat daardoor automatisch een mooie aantrekkingskracht ontstaat. Geen getank meer bij mij, behalve als ik dat zelf oké vindt. Ik houd controle over wat op mij betrekking heeft en laat de rest gewoon zijn gang gaan. Niets aansluiten bij, niets ik wil gehoord worden, niets jammeren en piepen, maar gewoon (gevisualiseerde) borst vooruit, neus in de wind en vol vertrouwen mijn pad vervolgend. Ik kijk uit naar alle collega's en flapperarmen die me bij vertrek weer uitzwaaien. Blijf bij jezelf en steun de ander waar mogelijk. Kies jij voor een hutjemutjekip of voor jeZELF? #unfuckyourself www.im-POSSIBLE.be