Maar niet zo lief als het tikkende bommetjes zijn. Iedereen heeft zijn uitdagingen en of het nou om een grote of kleine uitdaging gaat, het blijft een uitdaging. Mijn uitdaging: het gen, ik zie er niet tegenop, ik kijk er ook niet naar uit, ik wéét dat ik het maar gehad kan hebben. Na de keuze om niet voor implantaten te gaan kwam ook het besef richting de makkelijkste weg: nog één operatie te gaan en ik ben klaar. Na mijn buikoperatie was ik onder de indruk van de medicijnen, het zweven tussen bewustzijn en niet bewustzijn was mijn grootste uitdaging. En nu weer, mijn borstjes kan ik absoluut missen, maar dat zweven... als kiespijn. Ik vertrouw volledig op mijn artsen, het zweven is even nodig, het is wat het is, deal with it. Het is zoals na een feestje heel zachtjes opstaan, zodat de kater hopelijk blijft slapen. Ik weet dat ik aankan wat het leven me geeft, behalve maatje 34... dat wordt persen. (lol) En als het straks zover is zal ik vast ook wel wat minder lachen, maar ik leef nu en nu is er niks aan de hand. Ik heb geen huilbuien waar code rood voor moet worden afgekondigd en ik wéét dat ik ze niet ga krijgen ook. Ik ben slim in wat ik mezelf wijs maak, de keuze voor mijn fluisterende unfuckyourself geeft 'gripopmijndip' als ik er maar even voor stil sta. Het wordt 6 weken stil staan. Niet werken, geen workshops, het wordt stoppen met alles uit het leven te willen halen, maar gewoon genieten van wat er al in zit. En elke dag is er weer zoveel om dankbaar voor te zijn als ik er maar even voor stil sta. En als bij 'toeval' zit onze hond Dunya mij nu net weer met zo'n mal hoofd aan te kijken, ik bedoel maar. Voor nu is geduld een schone zaak, dus voor nu kan ik gewoon nog even blijven poetsen. #unfuckyourself #bewustZIJN www.im-POSSIBLE.be
Reactie plaatsen
Reacties