Tietpraat.

Vanuit vogelperspectief: maatje 37, mijn voeten. Ik ga gelijk maar even de toon zetten voor deze statusupdate, want buiten het brandende gevoel dat ik met een rotgang een buikschuiver (lees als: borstschuiver) over het asfalt heb gemaakt, gaat het écht goed lieve allemaal. Ik zal nog veel moeten rusten om terug op kracht te komen en moeten oefenen om terug een soepel zeemvel te worden. (lees als: ellebogen die aan mijn romp lijken vastgeplakt te zitten) Alleen mijn ego maakt soms in deze blessuretijd nog wat rare glijders. (lees als: inschattingsfoutjes) Ik kom bijvoorbeeld vast te zitten in shirts waarop mijn lieverdanlief me moet komen redden of krijg dan weer van diezelfde lieverdanlief een uitbrander omdat ik een literfles drinken pak, want dat mag absoluut niet van doc, maar met een beetje lef en een knipoog went mijn ego daar ook wel weer aan. Voorderest ben ik (nog) bijzonder gemotiveerd tot niets doen in en om de villa. Wat liggen, wat kijken, wat suffen en knuffen met onze hond Dunya. Want waar zij anders zonder pardon in mijn bubbel springt, krijg ik nu een scheef koppie met ogen die vragen of het oké is dat ze mijn bubbel betreed. Mentaal gezien heb ik vanuit mijn perspectief (na genezing, wat zon en misschien een six-pack) het perfecte lichaam. Want ik ben meer dan alleen mijn uiterlijk en als je dat niet kan zien, is het jouw probleem. Ik voel me goed en dat is het enige wat telt. Met gevisualiseerde hoog zwaaiende handjes in de lucht, veel liefs Jo.