Dwalen.

De ruitenwissers leiden op tempo hun eigen leven en de mensen in de blikken gevaarten gaan onbekommerd door in datzelfde tempo op hun eigen drukke weg. Ze zien hem niet, zijn uitgestrekte arm met rechterduim omhoog. Geen enkele auto die voorbijkomt geeft hem het gevoel dat het zijn rit is. Onze hond Dunya had me gewaarschuwd voor het 'gevaar' dat zij nog nooit eerder in ons straatbeeld had gezien. Een uur later ga ik van huis en zie hem onderweg staan, geen bordje, geen bestemming. 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.' Het is klaarlichte dag, 'gevaarlijk' vlees heb ik ook zo weer uít de kuip. Zijn bestemming was onbekend, maar voor nu zou het station wel ideaal zijn. Hij hoefde niet thuis te geraken, want er is geen thuis. Door omstandigheden dwaalt hij als klusjesman, ergens in het midden van hier en nergens. Overgegeven aan een situatie. Druk maken heeft geen zin, dat maakt het er alleen maar beroerder op. Accepteren zoals het is, is de enige optie om gezond te blijven, en positief. Wachtend op verbondenheid en misschien van daaruit ergens wel een klus. Bij het afscheid wisselen we contactgegevens uit en vraagt hij of hij me de hand mag schudden. Ik schud stevig zijn hand en druk daarin genoeg voor nieuw beltegoed en een goeie warme maaltijd. Zijn dankbaarheid en grote glimlach vertellen me dat deze rit het wachten waard was. Hij dwaalt en wij dwalen, allemaal op onze eigen manier. Verbondenheid, dát is wat we allemaal zoeken. Later in het kerkwinkeltje, met zus op zoek naar 'verborgen heilige schatten', steken we samen een kaarsje voor hem aan. MART, respect! Mijn duimpje gaat omhoog voor jou. Eet smakelijk en het gaat je goed. Ik ben dankbaar voor onze rit samen en neem jouw verhaal zeker met me mee. #unfuckyourself #bewustZIJN www.im-POSSIBLE.be