Targets en taart.

5 jaar im-POSSIBLE, best een mijlpaal vind ik zelf. Ik keek ernaar uit, dit ging goed gevierd worden met veel lieve mensen van wie ik hou. Met 87 leden in deze groep zou er vast wel wat overblijven om naar dit feestje te komen toch? Kweni... Ik merkte dat ego een beetje bang was van niet. Ego bedacht al allerlei redenen waarom jullie niet kwamen. Ze denken dat we stiekem toch allerlei verwachtingen van ze hebben, dat ze met het hele stel de polonaise zouden moeten lopen, dat ze zich alsnog moeten inschrijven voor vanalles, ze zien ons helemaal niet als vriend of zo belangrijk zijn we dus toch niet enz enz. Ik voelde het ontbrekende lijntje en dat was het beste inzicht van de weinige toezeggingen en afzeggingen. Het had me ook aan zelfreflectie kunnen ontbreken, iets met stier en een rode lap. Het was niet jullie afwezigheid maar een kort moment van onvermogen om er volwassen mee om te gaan. Een kort moment van het ontbrekende lijntje tussen wie ik bén en wat mijn ego soms denkt. Tot op de dag van vandaag kan ik boos op mezelf worden over hoe boos ik ben op alle boze mensen in de wereld. Boos op mezelf om het ontbrekende lijntje van liefde en begrip, tijdelijk opvullend door woede en zelfgenoegzaamheid. Het verdiepen in en begrijpen van wat mezelf (niet uitgezonderd) en anderen drijft maakt het steeds lastiger om het niet te kúnnen begrijpen. Een lijntje van binnenuit dat me nog nooit in de steek heeft gelaten. 5 jaar im-POSSIBLE. Toegewijd zijn aan dat ontbrekende lijntje, het uitpakken en genezen ervan, dát is pas echt een feestje waard. Had ik al gezegd dat ik een leuk feestje heb gehad? We waren met 14, maar of je er nu wel of niet bij was: ik hou van jullie. Liefs Jo #unfuckyourself #bewustZIJN www.im-POSSIBLE.be