Ik heb het nog nooit gedaan, maar vandaag diende ik mijn ontslag in als volwassene. Letterlijk. Zó niet 'volgens het boekje' diende ik mijn ontslag in zonder alternatief, zonder plan b, zonder back-up. Dag veilige vaste baan. Hello nieuwe kansen. Ik heb nog geen idee wat ik later wil worden als ik groot ben, maar vanaf nu ben ik de ceo van mijn eigen IK, met mijn eigen kracht en talent. Ik heb ervoor gekozen om mijn dromen na te jagen, in plaats van te kiezen voor vastigheid. De weg naar een nieuw avontuur ligt open en ik met mijn blije berendansjes, spring vol vertrouwen in het diepe en kijk ernaar uit. Het was geen plotselinge drastische beslissing, maar een weloverwogen juiste keuze. Als thuisondersteunster in de zorg heeft het mentale stuk me altijd veel toegevoegde waarde gegeven, het 'knuffelen' van wc potten en doucheputjes nam ik voor lief, maar gaven me boeifactor: 0. Ego wilde me nog een tijdje wijsmaken dat een vaste baan van levensbelang is, dat dat zekerheid geeft. Dat er brood op de plank moet. Dat ze me op het werk echt niet kúnnen missen. Dat we nu eenmaal leven in een ‘never quit’ cultuur. Dat het gewoonweg tricky was. Maar ik weet ook dat angst een slechte raadgever is en zonde van mijn energie en tijd. Door me aan ego vast te klampen was ik vergeten om welke vraag het nou ook alweer écht ging: Wat wil ik? Toen ik mezelf los rukte van ego en mijn denken stopte werd het helder: Ik gun mezelf gewoon die leukere werkplek! In de richting van mentale zorg, verbinding en van toegevoegde waarde zijn in beide richtingen. Op mijn werk nu kunnen ze me dit niet geven alsook mijn vakantieuren. Het is wat het is en niet míjn probleem, ik moét door. Het juiste moment, soms is dat nu. It's time to go, I quit. 2 December is de laatste werkdag voor mijn personeelsnummer, maar waar je de ene deur sluit, gaat een andere open. Ná een welverdiende vakantie uiteraard. #unfuckyourself www.im-POSSIBLE.be
Reactie plaatsen
Reacties