Gewoon doen.

Ondernemers, we zijn het allemaal. Of je nu dingen onderneemt in je leven of dat je werkelijk een ondernemer bent, we stuiten allemaal op hetzelfde: Dé valkuil van het willen voldoen aan de eisen van ons ego. Bij het aanmelden van im-POSSIBLE bij de kvk begon het al: 'Je moét niet met je handen in je broekzakken staan.' 'Je moét niet met je armen over elkaar zitten.' 'Je moét gezien worden.' 'Je moét je prijzen opschroeven om serieus genomen te willen worden.' Als beginnend onderneemster in 2016 kan ik zeggen dat mijn ego daar toch nog wel door gevoed werd. Lees als: Een houten Klasiena die geen blijf met haar handen wist. Een ziel die schreeuwde: 'Dat hoofd van jou hebben we nu ook wel genoeg gezien.' Het 24/7 eindeloos checken van pagevieuws. Om nog maar te zwijgen over Dokter google die boos werd als ik alleen het woord fuck nog maar schreef. Ik was er klaar mee, met het constante duel tussen Belle en dan weer het beest. Klaar met het zakelijke, het zakelijke van 'Wat als...' Elke ondernemer ís bang voor zijn nachtmerries, maar wil zijn dagdromen niet geloven... Droom en droom groot, het grootste risico is dat je geen enkel risico durft te nemen. Elke ondernemer heeft onzekerheid, elke ondernemer heeft geduld nodig, maar kan het nergens vinden. Het enige wat je moét is ondernemen vanuit je hart, geloven in jezelf en vertrouwen hebben. We doen allemaal maar een dotje en we doen allemaal maar wat, maar we doén het wel. Zakelijk zal ik altijd zo rekbaar als een elastiekje blijven. Werken van 9 tot 5 bestaat niet, ik doe nog steeds veel non profit werk en als iemand het financieel lastig heeft is op afbetaling voor mij ook geen enkel probleem. De volgende vraag stel ik dan ook niet aan mijn boekhouder maar aan mezelf (lol): Ben ik een succesvol onderneemster? Ketjing! Niet gewoon doen, maar gewoon doén. Snap je? Met mijn handen in mijn broekzakken wens ik jullie een fijne ondernemende dag. Liefs Jo. #unfuckyourself #bewustZIJN www.im-POSSIBLE.be